De Toekomst is Plantaardig

Hoe zou het voelen om geboren te worden zonder iemand in de buurt die om je geeft? Sommige gevoelens kun je beter verwoorden... in het Duits. De Duitse filosoof Martin Heidegger vond ooit het woord “Geworfenheit” uit. Letterlijk: het geworpen zijn ( thrownness , in het Engels). Het is een perceptie van hoe de mens op aarde terechtkomt: we worden hier als het ware gegooid. We zijn hier plots, zonder te weten wat of hoe of waarom. Het is alsof je eensklaps neergekwakt wordt op deze planeet, verdwaasd rond je heen kijkt, en dan je eigen weg moet zoeken. Gelukkig krijgen de meesten van ons van meet af aan heel wat steun, en valt dat in zekere zin nog mee met die "geworpenheid". We worden (tenminste in het westen) doorgaans geboren in comfortabele en hygiënische omstandigheden, we vinden ons omringd door de warmte van een gezin, maar bovenal: er is een moeder die het allerbeste met ons voorheeft en bij wie we ons van het eerste moment veilig voelen. Hoewel Heidegger daar m

Om vlees te eten moet je - voorlopig nog - dieren doden. Wanneer ik argumenteer dat tegenover dat doden van een dier eigenlijk alleen maar een heel tijdelijk smaakgenot staat, dan realiseer ik me zelf wel dat dat misschien een tikkeltje te kort door de bocht is. Smaak is - zeker hier bij ons in het westen - met verve de belangrijkste reden waarom mensen vlees eten. Maar er zijn er ook andere. En dat wil zeggen: er zijn ook andere zaken die mensen denken te zullen verliezen wanneer ze zouden ophouden met vlees eten. Ik ga even voorbij aan de (volgens de Boerenbond zelfs “ongelooflijke”) voedingswaarde van vlees, aangezien ondertussen wel duidelijk is dat we vlees - of dierlijke producten in het algemeen - niet nodig hebben voor onze gezondheid. Onder de dingen die volgens sommige mensen mogelijks verloren zouden gaan wanneer we vlees uit ons menu en onze cultuur schrappen, zitten zaken als tradities, gezelligheid, symboliek en rituelen. Een van de auteurs die het soms heeft over de sy

Ik eet graag. Wanneer ik op reis ga (vooral in de VS), krijg ik te horen dat ik op Facebook enkel foto’s zet van eten. Eten is een van mijn passies. Koken ook. Ik ga regelmatig uit eten, maar doorgaans zijn de plaatsen die ik bezoek van het eethuis-niveau. Dat komt niet alleen doordat alle vegetarische restaurants sowieso in die categorie zitten, maar ook omdat culinaire uitspattingen budgettair niet altijd evident zijn. Helemaal maagd op het gebied van haute cuisine of gastronomie ben ik dan ook weer niet. Destijds, toen Frank Fol zijn restaurant Sire Pynnock in Leuven nog openhield, heb ik daar een paar keer geweldig lekker vegan gegeten. Eén keer heeft Frank me getrakteerd, en de andere keer werd ik getrakteerd door een journalist - het geld ik zo niet moest uitgeven, was ik daarna kwijt aan een taxi Leuven - Gent, nadat ik de laatste trein gemist had. Maar ik dwaal af. Sire Pynnock dus, en een trapje lager, de gastronomische diners van EVA, in Avalon of in de Vegetarische K

Dierenrechtenorganisatie Bite Back heeft undercoverbeelden gemaakt in negen Vlaamse varkensbedrijven en het resultaat is niet fraai. Landbouworganisaties Boerenbond en ABS verdedigen zich als duivels in een wijwatervat: de beelden zouden misleidend zijn en een vertekend beeld geven van de varkenshouderij. Laten we niet flauw doen: als je iets op televisie wil krijgen, moet je selecteren en monteren, en zet je de spots op een aantal in het oog springende zaken. Dat kan niet anders. Nochtans zouden de beelden van geplette biggen zelfs niet nodig moeten zijn. De dagelijkse werkelijkheid waarin deze dieren leven is ook zonder incidenten erg genoeg. Het gaat om korte levens waarin verveling, ongemak en stress de belangrijkste constanten zijn. Vervang in het filmpje van Bite Back de varkens door honden en je krijgt een idee van wat er eigenlijk aan de gang is. Boerenbond en ABS hebben gelijk: verkeerde beeldvorming over de vleesproductie is een probleem. Maar in de omgekeerde zin. Als we

Dinsdag was ik in het Europees parlement voor een meeting over duurzame voeding. Initiatiefnemer was Edward McMillan Scott, een van de vice presidents van het parlement. Hij introduceerde zijn assistente als een vegan, die hem overtuigd had om te stoppen met vlees te eten. Vervolgens had hij het over de dokter van het Europees Parlement, die verantwoordelijk is voor de gezondheid van 6.000 mensen daar: ook die brave man eet geen vlees. Ook een ex-Europees parlementslid in het publiek outte zich als vegetariër en ditto voor de persoon die naast mij zat en voor het European Heart Network werkt. In de korte presentaties, tenslotte, kwam vleesvermindering eveneens geregeld aan bod - onder andere in de speech van Duncan Williamson van WWF. En Janez Potocnik, eurocommissaris voor het milieu, ziet er helemaal een veggie uit, maar het kan zijn dat hij het niet durft zeggen. Dus ‘t is niet dat het thema vleesvermindering/veggie afwezig is in deze hogere Europese kringen. Maar toch. Het bel