De Toekomst is Plantaardig

Vandaag zat ik op de eerste editie van een Gents overleg van de land- en tuinbouwers. De regio Gent telt er zo'n 180 (we waren met een stuk of 15) die samen 30% van het Gents grondgebied gebruiken, zo wist Gents schepen van economie Mathias Declerq te vertellen. NGO's die iets met de thematiek te maken hadden waren ook uitgenodigd, dus ik was erop afgekomen in de veronderstelling dat daar nog wel andere vertegenwoordigers van vzws zouden zitten. Tijdens het voorstellingsrondje bleek echter dat ik een vreemde eend in de bijt was, tussen bijna allemaal landbouwers, waarvan het grootste deel melkveehouders. Ik zat er niet helemaal op mijn plaats, en zal er de volgende keer niet meer aan deelnemen, maar het was zo ongeveer de eerste keer dat ik tussen een groep landbouwers zat, en in die zin was het best interessant. Die melkveehouders leken me sympathiek genoeg, sommigen hadden duidelijk bepaalde problemen die dringend moesten opgelost worden, enzovoort. Met andere woorden, ik

"If I can't dance, I don't want your revolution" Het zijn de gevleugelde woorden van activiste, feministe, anarchiste Emma Goldman. Ze sprak ze tegen een collega-revolutionair, die haar gezegd had dat het niet ok was voor iemand als zij om zo te dansen. Persoonlijk heb ik niet zoveel met dansen, maar ik voel veel voor het sentiment achter bovenstaand citaat. Ik kan het best opnieuw zeggen met Goldmans eigen woorden: "I did not believe that a Cause which stood for a beautiful ideal (...) should demand the denial of life and joy." Dat geldt volgens mij voor alle sociale kwesties. Gelijk hoe erg en vreselijk de zaken zijn waartegen gevochten wordt ook zijn: humor, lachen, genot, vreugde moeten denk ik *altijd* deel uitmaken van de aanpak, moeten eigen zijn aan de mensen die verandering willen. Eigenlijk is het kinderlijk eenvoudig: wie grote verandering wil, moet grote groepen van mensen bereiken en voor zijn kar spannen. Daar zijn verschillende manieren

Zodra we iets zeggen of posten (op Facebook of elders) over een of ander voedingsproduct, of zodra we ergens een recept zetten, krijgen we bij EVA vanalles te horen: dat gerecht of product is niet ok want (niet lokaal, niet gezond, niet lekker, niet dit, niet dat...). Het is alvast leuk dat voeding meer en meer mensen raakt, in die mate dat ze op zoek zijn naar de ideale voedingsproducten en zich kritisch opstellen naar alle facetten van voeding toe. Bij EVA hanteren wij een bepaalde visie op voeding, en om niet altijd hetzelfde te moeten herhalen, hebben we die even uitgeschreven. Het is een "work in progress." De tekst geeft een beetje weer hoe we op dit moment denken, maar dat kan veranderen. En alle input is welkom. Dus hier gaan we. Voeding is complex. Je kan de kwaliteit van een maaltijd beoordelen op tal van verschillende criteria. Een chef kok zal vooral naar smaak kijken. Een non-profitorganisatie met een maatschappelijk doel, bekijkt andere criteria. Zo kunnen maa

Afgelopen dagen verschenen twee berichten over de toekomst van de veeteelt. Eén bericht ging over Nederland, het andere over Vlaanderen. Dat over Nederland had als titel " Nederland wil geen ongebreidelde groei van veebedrijven ". Dat over Vlaanderen klonk als " overheid gaat Vlaamse varkenssector steunen ". Het zijn twee verschillende artikels, over verschillende landen, over deels verschillende situaties, en ik wil niet teveel parallellen trekken, maar toch. Ook in Nederland viert de intensieve veeteelt hoogtij, maar tegelijkertijd beweegt er wel wat. Nederland heeft beslist dat de hele vleesproductie tegen 2020 duurzaam moet zijn. Als ze dat tenminste niet oplossen met een nog intensievere veeteelt, dan zijn we op goede weg. In eigenland "waardeert de varkenssector de inspanningen die gedaan worden om het varkensvlees in het buitenland te promoten." ( DS ). De markt stagneert hier, dus we focussen op wie nog niet genoeg heeft van varkensvlees. Maar de