De Toekomst is Plantaardig

Kristl Strubbe, OpenVLD schepen in Mechelen, en columniste in De Standaard, is zo ongeveer vegetariër, en de veggie "beweging" mag haar dus als een bondgenoot beschouwen. Alleen jammer dat ze over vegetarisch eten - waar ze, zo vermoeden we toch, met een goede reden voor kiest - zo'n vreemde dingen schrijft. Of dwingt iemand haar misschien om (bijna-)vegetariër te zijn? Je zou het haast denken. Naar aanleiding van een recente column van haar over vleesvervangers in De Standaard, even een reactie op haar schrijfsels in twee delen. Eerst op een oud stukje. In een column van 18 oktober , schrijft ze: Ik eet geen vlees. Ik doe dat omdat vlees eten niet gezond is en niet nodig. Ik heb geen overheidscampagne nodig gehad om die beslissing te nemen. Ik betwijfel ook of een bezorgde overheid mij tot die keuze had kunnen bewegen. Vlees eten is immers geen bedreiging voor de gezondheid van andere mensen. Mja, maar wil dat volgens haar zeggen dat (hoge) vleesconsumptie geen so

Wanneer vegetariërs of dierenactivisten geen of weinig begrip hebben voor hun omnivore medemens, die, tegen alle berichten over dierenleed, klimaatverandering, gezondheidsepidemies enzovoort in, toch lekker à volonté vlees blijft eten, dan ben ik soms even zo vrij om hen op een paar dingen te wijzen (en soms moet ik dat ook bij mezelf doen, want ik ben ook niet altijd vol begrip, mens die ik ben). Ten eerste vraag ik hen of ze zelf ooit vlees gegeten hebben. In mijn geval: heel lang en heel graag, en 't was heel moeilijk om te veranderen (zie twee posts geleden). Ten tweede stel ik hen voor om eens te kijken naar een gewoonte die ze willen veranderen, maar waar ze nog niet in geslaagd zijn. In mijn geval, bijvoorbeeld: minder eten. Ik ben net terug van een vegan festival in Malaga. We verbleven een week in een hotel aan de kust, waar de workshops en lezingen doorgingen. Twee keer per dag was er een groot vegan buffet. Dat betekende als het ware twee keer per dag eten - voor de men

Beste Axl, Lang geleden, in 2004, hebben wij nog samengewerkt: je toen nog vegetarische hoofd prijkte - inclusief konijnentandjes - op een affiche voor ons vegetarische evenement V-day. Je was toen de enige echt overtuigde veggie BV. En ik bedoel wel degelijk écht overtuigd: in Humo liet je ooit eens noteren dat je een broodje waar vlees op gelegen had net zo min zou aanraken als een broodje dat met stront in contact geweest was. Vlees is stront, zo zei je toen. Ook in het interview dat ik destijds van je afnam, kwam je heel overtuigd over. Ondertussen ben je al lang geen vegetariër meer. We lazen dat vorige week nog eens in de krant (GVA, 6/6/2011): Vegetarisch eten bleek er na 15 jaar te veel aan te zijn. Niet genoeg tijd. (...) "Vijftien jaar lang at ik geen vlees. Uit ideologische overwegingen. Maar sinds een jaar of zes heb ik het vegetarisme achter mij gelaten. Het is een gezonde levensstijl als je er veel tijd in steekt. Tijd die ik niet meer had, of er in ieder geval

Ongeveer iedereen is tegen de wrede behandeling van dieren, en wil dat dieren een "goed" leven hebben. Maar tegelijkertijd doen de meeste mensen goed hun best om niet te moeten zien wat er in de wereld met dieren gebeurt. Vooral dan met de dieren die op ons bord belanden. Wanneer het daarover gaat - over vlees dus - zijn we meesters in het ontwikkelen van excuses, rationaliseren we alle ongemak weg, of kijken we gewoon de andere kant op. Ik kan het weten: ik realiseerde me rond mijn twaalfde dat het meer steek hield om vegetariër te zijn, maar was jammer genoeg een enorme liefhebber van vlees. Tien jaar lang heb ik eindeloos veel excuses gebruikt en ben ik erin geslaagd om mijn biefstuk te blijven eten. Tot ik, rond mijn 22ste, de discipline had om ermee te stoppen. En vanaf dan werd het een tweede natuur om geen vlees - en later ook geen dierlijke producten te eten. De wereldwijde reactie op de beelden van het slachten van uit Australië geïmporteerde koeien in Indonesië, to

Na het zien van beelden van wrede toestanden in Indonesische slachthuizen, besloot de Australische regering de export van runderen naar hun nummer 1 exportland tijdelijk te staken. Indonesië neemt 60% van de runderen af van Australië. Een dappere beslissing dus. Maar moeten we echt verbaasd zijn wanneer er in slachthuizen wreedheden gebeuren? Hoe je het ook draait of keert, op welke manier je het ook doet, dieren aan de lopende band slachten is niet alleen dieronwaardig, maar ook mensonwaardig. Bijna iedereen die vlees eet, speelt deze taak door aan een kleine groep mensen die dit vreselijke beroep dag in dag uit uitoefenen. Alleen al dit loutere feit doet tot nadenken stemmen over de praktijk van het vlees eten. ( link )