Een zen-gevoel bij het vissen?
Al enige tijd geleden (september 2012) stond in Knack een artikel over de opkomende populariteit van vissen ("de hengelsport") bij jongeren. De streamer van dat artikel luidde: "Ik hou van het zen-gevoel bij het vissen". Jongeren leiden een jachtig leven met heel veel prikkels, en de rust die ze vinden bij het vissen is welkom, zo klinkt het.
Dat snap ik wel, die nood aan rust. Maar wat voor een rust is het? Met "zen-gevoel" associeer ik stilte, rust, maar ook vrede. Die zie ik niet meteen in de "hengelsport", jammer genoeg. Hier en daar (of eigenlijk, overal) vind je dingen in onze maatschappij - bezigheden, voorwerpen, activiteiten, beroepen... whatever - waarbij de keerzijde van de medaille wordt doodgezwegen. Soms gaat het over dingen die helemaal worden opgehemeld. Vissen is er zo eentje. Lijkt op het eerste gezicht fantastisch, toch? Genieten van de natuur, de rust, het mooie weer, het gras... Wie kan daar nu iets tegen hebben?
Wel, de vissen zelf, om te beginnen. Als we even in onze verbeelding de rollen zouden omkeren bij het sportvissen, dan moet het om zoiets gaan: je zwemt nietsvermoedend ergens in een vijver of rivier. Plots zie je daar een lekker hapje in het water liggen. Het drijft zo recht voor je mond. Je hapt ernaar, maar zodra je je mond gesloten hebt, word je meegesleurd onder water. Je mond doet vreselijke pijn, en je dreigt te stikken. Je voelt een panische angst en spartelt voor je leven. Dan plots (als je geluk hebt) wordt je mond bevrijd en schiet je omhoog, weer uit het water. Je hebt 't overleefd, maar dit wil je echt niet nog een keer meemaken.
Voor iemand me zegt dat ik antropomorfiseer: de wetenschap is er er ondertussen al een tijdje over uit dat vissen pijn, angst en stress kunnen ervaren. Weinig zen-gevoel dus, voor die dieren.
In het Knack artikel wordt met geen woord gerept over dat aspect van "de hengelsport". Giovanni Vanhoren, jeugdcoordinator van de Vlaamse Vereniging van Hengelsportverbonden, verklaart de stijgende populariteit deels door hun eigen inspanningen: "Onze jeugdcel probeert zo veel mogelijk de sport te promoten bij jongeren." Een van hen getuigt: "Het heeft ook iets onnozels: lang zitten wachten tot je een vis vangt om hem vervolgens terug te gooien. Maar het gevoel wanneer je een vis vangt, is onbeschrijfelijk. Dat is pure adrenaline." (Ook adrenaline lijkt me incompatibel met zen-gevoel, maar soit.)
Terwijl de hengelbonden jongeren proberen aan te trekken voor hun "sport", hoop ik dat meer en meer mensen slimmer zijn dan dat en vissen kunnen zien voor wat het is, en dat onze jongeren rust mogen vinden in andere, meer vredelievende activiteiten. Ik denk maar aan fotografie ("take nothing but photographs, leave nothing but footprints"), of gewoon rustig aan de waterkant zitten, of vogels of insecten bestuderen.
Dat snap ik wel, die nood aan rust. Maar wat voor een rust is het? Met "zen-gevoel" associeer ik stilte, rust, maar ook vrede. Die zie ik niet meteen in de "hengelsport", jammer genoeg. Hier en daar (of eigenlijk, overal) vind je dingen in onze maatschappij - bezigheden, voorwerpen, activiteiten, beroepen... whatever - waarbij de keerzijde van de medaille wordt doodgezwegen. Soms gaat het over dingen die helemaal worden opgehemeld. Vissen is er zo eentje. Lijkt op het eerste gezicht fantastisch, toch? Genieten van de natuur, de rust, het mooie weer, het gras... Wie kan daar nu iets tegen hebben?
Wel, de vissen zelf, om te beginnen. Als we even in onze verbeelding de rollen zouden omkeren bij het sportvissen, dan moet het om zoiets gaan: je zwemt nietsvermoedend ergens in een vijver of rivier. Plots zie je daar een lekker hapje in het water liggen. Het drijft zo recht voor je mond. Je hapt ernaar, maar zodra je je mond gesloten hebt, word je meegesleurd onder water. Je mond doet vreselijke pijn, en je dreigt te stikken. Je voelt een panische angst en spartelt voor je leven. Dan plots (als je geluk hebt) wordt je mond bevrijd en schiet je omhoog, weer uit het water. Je hebt 't overleefd, maar dit wil je echt niet nog een keer meemaken.
Voor iemand me zegt dat ik antropomorfiseer: de wetenschap is er er ondertussen al een tijdje over uit dat vissen pijn, angst en stress kunnen ervaren. Weinig zen-gevoel dus, voor die dieren.
In het Knack artikel wordt met geen woord gerept over dat aspect van "de hengelsport". Giovanni Vanhoren, jeugdcoordinator van de Vlaamse Vereniging van Hengelsportverbonden, verklaart de stijgende populariteit deels door hun eigen inspanningen: "Onze jeugdcel probeert zo veel mogelijk de sport te promoten bij jongeren." Een van hen getuigt: "Het heeft ook iets onnozels: lang zitten wachten tot je een vis vangt om hem vervolgens terug te gooien. Maar het gevoel wanneer je een vis vangt, is onbeschrijfelijk. Dat is pure adrenaline." (Ook adrenaline lijkt me incompatibel met zen-gevoel, maar soit.)
Terwijl de hengelbonden jongeren proberen aan te trekken voor hun "sport", hoop ik dat meer en meer mensen slimmer zijn dan dat en vissen kunnen zien voor wat het is, en dat onze jongeren rust mogen vinden in andere, meer vredelievende activiteiten. Ik denk maar aan fotografie ("take nothing but photographs, leave nothing but footprints"), of gewoon rustig aan de waterkant zitten, of vogels of insecten bestuderen.
Reacties
Een reactie posten
anonieme reacties worden niet gepubliceerd