Eet de laatste tonijn!
Op de CITES conferentie is een mogelijk verbod op de tonijnvangst er niet doorgekomen. Zoals dit bericht zegt: sushi liefhebbers kunnen opgelucht adem halen.
Hoewel er vooralsnog geen ban komt, blijft tonijn eten not done voor de bewuste consument. Als vegetariër verras ik u met twee mogelijke redenen om toch tonijn te eten.
Ten eerste: tonijn eten is taboe omdat er niet veel meer tonijnen meer overschieten, en elke tonijn die op je bord ligt bij wijze van spreken de laatste kan zijn. Dus als je graag tonijn eet, moet je snel zijn. Voor de laatste uitgestorven is! Voor de ban! Rep u dus naar de winkel. En doe eventueel zoals sommige Japanse bedrijven, die hun voorraad aan 't invriezen zijn, om die vervolgens duur op de markt te verkopen wanneer er geen verse meer gevangen kan worden.
Ten tweede. Voor een vegetariër (of toch voor 'ethische' vegetariërs, hoe stom en 'self-righteous' die term ook klinkt) is er iets vreemds aan de campagnes en het gelobby om de jacht op of vangst van bepaalde wilde diersoorten stop te zetten. Die ban betreft doorgaans met uitsterven bedreigde diersoorten, en wordt uiteraard nagestreefd om te beletten dat het dier definitief van de aardbodem verdwijnt.
Begrijp me niet verkeerd: uiteraard zie ik, net zoals andere veggies, liever wel tonijn in onze zeeën dan niet. Maar de vraag die ik mij onvermijdelijk moet stellen is: waarom zouden we de tonijn moeten redden als we dat alleen maar doen om hem vervolgens - wanneer de tonijnpopulatie zich weer hersteld heeft - verder te bejagen? Deze dieren komen op een wrede manier aan hun eind (niet al te gevoelige kijkers: zie hier), en de vraag of ze er dan misschien beter nooit zouden geweest zijn, is geen spielerei. Bovendien is het zuiver instrumenteel benaderen van individuen, of ze nu menselijk of dierlijk zijn, voor mij persoonlijk taboe. Dieren mishandelen en opeten, met als rechtvaardiging dat ze daarvoor gekweekt werden, en anders uberhaupt niet hadden geleefd: not done.
De ethiek van het vegetarisme gaat over de waarde van individuen, voor henzelf. Niet over de waarde van soorten, of over de waarde van soorten of individuen voor de mens. Neen, het gaat hier over de waarde die een leven heeft voor dat leven zelf.
Uiteraard ben ik voor een ban op het vangen van tonijn. Maar dan wel: voor altijd.
Hoewel er vooralsnog geen ban komt, blijft tonijn eten not done voor de bewuste consument. Als vegetariër verras ik u met twee mogelijke redenen om toch tonijn te eten.
Ten eerste: tonijn eten is taboe omdat er niet veel meer tonijnen meer overschieten, en elke tonijn die op je bord ligt bij wijze van spreken de laatste kan zijn. Dus als je graag tonijn eet, moet je snel zijn. Voor de laatste uitgestorven is! Voor de ban! Rep u dus naar de winkel. En doe eventueel zoals sommige Japanse bedrijven, die hun voorraad aan 't invriezen zijn, om die vervolgens duur op de markt te verkopen wanneer er geen verse meer gevangen kan worden.
Ten tweede. Voor een vegetariër (of toch voor 'ethische' vegetariërs, hoe stom en 'self-righteous' die term ook klinkt) is er iets vreemds aan de campagnes en het gelobby om de jacht op of vangst van bepaalde wilde diersoorten stop te zetten. Die ban betreft doorgaans met uitsterven bedreigde diersoorten, en wordt uiteraard nagestreefd om te beletten dat het dier definitief van de aardbodem verdwijnt.
Begrijp me niet verkeerd: uiteraard zie ik, net zoals andere veggies, liever wel tonijn in onze zeeën dan niet. Maar de vraag die ik mij onvermijdelijk moet stellen is: waarom zouden we de tonijn moeten redden als we dat alleen maar doen om hem vervolgens - wanneer de tonijnpopulatie zich weer hersteld heeft - verder te bejagen? Deze dieren komen op een wrede manier aan hun eind (niet al te gevoelige kijkers: zie hier), en de vraag of ze er dan misschien beter nooit zouden geweest zijn, is geen spielerei. Bovendien is het zuiver instrumenteel benaderen van individuen, of ze nu menselijk of dierlijk zijn, voor mij persoonlijk taboe. Dieren mishandelen en opeten, met als rechtvaardiging dat ze daarvoor gekweekt werden, en anders uberhaupt niet hadden geleefd: not done.
De ethiek van het vegetarisme gaat over de waarde van individuen, voor henzelf. Niet over de waarde van soorten, of over de waarde van soorten of individuen voor de mens. Neen, het gaat hier over de waarde die een leven heeft voor dat leven zelf.
Uiteraard ben ik voor een ban op het vangen van tonijn. Maar dan wel: voor altijd.
Yep, die sushi-gasten zijn de kortzichtigheid zelve, of: hoe snelle poen het wint van het verstand.
BeantwoordenVerwijderen