Food Inc, enzo
't Is al wat langer geleden dat ik een blogje pleegde, maar 't is druk überdruk geweest.
Eerst en vooral: de dialoog met de Nederlandse vleessector gaat verder. Vleesredacteur Caroline verwijt de veggies emotioneel gedrag, misbruik van het klimaatargument, enzovoort. Ik heb het in mijn antwoord over de validiteit van het milieuargument, en de zeer beperkte waarde van 'smaak' als argument. Lees mee...
Vorige week bekeken we met ons team in beperkte kring de hier nog niet verschenen docu Food Inc. Daarin worden heel wat malafide praktijken van 'Big Food' - de voedingsindustrie - aangeklaagd. Onder meer Monsanto en Smithfield passeren de revu. De film gaat voor een relatief groot stuk over vleesproductie, maar zoals gewoonlijk wordt er nooit melding gemaakt van de mogelijkheid om in de eerste plaats minder vlees te eten, als een deel van de oplossing. Wél komt men natuurlijk aandraven met andere manieren om dieren te houden en vlees te produceren. Als vegetariër ben ik in geen enkele omstandigheden voor het slachten van dieren voor voedsel, hoe goed zij ook geleefd hebben, en ben ik sceptisch tegenover dit zogenaamde 'happy meat'. In Food Inc komt er nou toch een scène voor die dat scepticisme helemaal bevestigt. Die scène is zo markant dat je bijna moet denken dat ze er speciaal in gestopt werd door een veggie. Ze gaat als volgt: aan het werk en aan het woord is Joel Salatin van Polyface Farms. Hij werd een beetje bekend doordat hij als voorbeeld werd voorgedragen voor duurzame en humane landbouw door Michael Pollan in zijn Het Dilemma van de Omnivoor (zeer aan te raden boek overigens). Op Polyface Farms slachten ze zelf, en in open lucht. Iedereen kan het zien. Zoals Salatin zegt: volgens de overheid mag dat niet, wegens niet hygienisch, maar hijzelf vindt 't super. Wat is leuker, zegt hij in de camera, dan zo buiten te werken, terwijl 'the birds are singing in the sky'. Op het moment dat hij 't zegt, onthooft hij een andere 'bird': een kip, die hij in een trechter gestopt heeft en waar onderaan enkel de kop uitkomt. Hallucinant.
Nee, ik ben geen voorstander van 'happy meat' - ook niet van de barbecues met die o zo smakelijke Gallowaykoeien van Natuurpunt, bijvoorbeeld. Ongetwijfeld is het een stap vooruit ten opzichte van conventioneel geproduceerd vlees in de intensieve veeteelt, maar het is nergens een oplossing voor. Ik vertel later nog wel eens waarom.
Het meest markante vind ik nog dit: bijna alle omnivoren vinden biologisch en ander alternatief geproduceerd vlees een serieuze verbetering. Maar bijna niemand eet het.
(Tussen haakjes: niet zo lang geleden kregen de abonnees op deze blog een post met als titel Happy Meat in hun inbox. Dat was een kladje dat per ongeluk verstuurd raakte. Ik doe het later eens beter).
Eerst en vooral: de dialoog met de Nederlandse vleessector gaat verder. Vleesredacteur Caroline verwijt de veggies emotioneel gedrag, misbruik van het klimaatargument, enzovoort. Ik heb het in mijn antwoord over de validiteit van het milieuargument, en de zeer beperkte waarde van 'smaak' als argument. Lees mee...
Vorige week bekeken we met ons team in beperkte kring de hier nog niet verschenen docu Food Inc. Daarin worden heel wat malafide praktijken van 'Big Food' - de voedingsindustrie - aangeklaagd. Onder meer Monsanto en Smithfield passeren de revu. De film gaat voor een relatief groot stuk over vleesproductie, maar zoals gewoonlijk wordt er nooit melding gemaakt van de mogelijkheid om in de eerste plaats minder vlees te eten, als een deel van de oplossing. Wél komt men natuurlijk aandraven met andere manieren om dieren te houden en vlees te produceren. Als vegetariër ben ik in geen enkele omstandigheden voor het slachten van dieren voor voedsel, hoe goed zij ook geleefd hebben, en ben ik sceptisch tegenover dit zogenaamde 'happy meat'. In Food Inc komt er nou toch een scène voor die dat scepticisme helemaal bevestigt. Die scène is zo markant dat je bijna moet denken dat ze er speciaal in gestopt werd door een veggie. Ze gaat als volgt: aan het werk en aan het woord is Joel Salatin van Polyface Farms. Hij werd een beetje bekend doordat hij als voorbeeld werd voorgedragen voor duurzame en humane landbouw door Michael Pollan in zijn Het Dilemma van de Omnivoor (zeer aan te raden boek overigens). Op Polyface Farms slachten ze zelf, en in open lucht. Iedereen kan het zien. Zoals Salatin zegt: volgens de overheid mag dat niet, wegens niet hygienisch, maar hijzelf vindt 't super. Wat is leuker, zegt hij in de camera, dan zo buiten te werken, terwijl 'the birds are singing in the sky'. Op het moment dat hij 't zegt, onthooft hij een andere 'bird': een kip, die hij in een trechter gestopt heeft en waar onderaan enkel de kop uitkomt. Hallucinant.
Nee, ik ben geen voorstander van 'happy meat' - ook niet van de barbecues met die o zo smakelijke Gallowaykoeien van Natuurpunt, bijvoorbeeld. Ongetwijfeld is het een stap vooruit ten opzichte van conventioneel geproduceerd vlees in de intensieve veeteelt, maar het is nergens een oplossing voor. Ik vertel later nog wel eens waarom.
Het meest markante vind ik nog dit: bijna alle omnivoren vinden biologisch en ander alternatief geproduceerd vlees een serieuze verbetering. Maar bijna niemand eet het.
(Tussen haakjes: niet zo lang geleden kregen de abonnees op deze blog een post met als titel Happy Meat in hun inbox. Dat was een kladje dat per ongeluk verstuurd raakte. Ik doe het later eens beter).
Die 'ongetwijfeld' is zeer betwistbaar. Het dierenwelzijn van de dieren die in natuurgebieden ingezet worden is daarom niet altijd beter, soms zelfs slechter.
BeantwoordenVerwijderenIn de biologische kweek stellen zich ook dikwijls dezelfde problemen als in gangbare kweek (biggencastratie, eendagskuikens, etc)
Ons bien zunig!
BeantwoordenVerwijderenKlimaat verandert, zoals het altijd heeft gedaan. Deal with it. Maar niet door dit te proberen te veranderen zoals we hebben gedaan met het voederen van koeien met mais ipv gras.
BeantwoordenVerwijderen