Foie gras

Ik breng vandaag mijn voorlaatste dag door in de Dordogne. Zoals eerder gezegd is het hier de foie gras streek bij uitstek. Ik ben er nog niet in geslaagd een foie grasboerderij te bezoeken (misschien morgen nog). We passeerden er gisteren eentje en vroegen of we een kijkje konden nemen, maar dat ging niet, want "on est en plein gavage". Ik dacht dat het dwangvoederen hier niet altijd plaatsvond en dat sommige producenten de ganzenlevers op een 'natuurlijke' manier bekomen, maar iemand verzekerde dat daar niets van aan is, en dat er altijd dwangvoederen aan te pas komt. Blijkbaar zouden er ook heel wat ganzenlevers aangevoerd worden uit Oost-Europa en hier worden verwerkt. Het is trouwens markant hoe foie gras hier o-ve-ral aanwezig is, op elk menu van elk restaurant. Heel wat minder een luxeproduct dan bij ons dus.
In een lokaal Engelstalig krantje vond ik nog een bericht over een zekere Didier Durand, die opgroeide op een boerderij bij Bergerac, niet ver van hier. De man heeft ondertussen al twaalf jaar een bistrot in Chicago en wil daar nu het eerste foie grasmuseum ter wereld openen.
Wel, gelukkig voor hem weet hij het nog niet, maar in mijn Plantaardige Toekomst zal er een ander museum zijn. Een museum ter nagedachtenis van de slachtoffers van onze vraatzucht. Er zal daar ongetwijfeld ook een foto te zien zijn van de heer Durand, en bezoekers zullen in ongeloof lezen dat deze man ooit een structureel eerbetoon heeft opgericht voor... een folterpraktijk. Hoe de bezoekers hem precies zullen beoordelen weet ik nog niet. Misschien zullen ze hem een onmens noemen, of misschien zullen ze zeggen dat hij van niet beter wist. Feit is dat de heer Durand een heel slecht idee heeft gekozen om de geschiedenis mee in te gaan. Pauvre Didier.