De Toekomst is Plantaardig

Morrisey zei volgens dit bericht in De Standaard dat McDonald's erger is dan de aanslagen in Noorwegen. Wat moet je van zo'n uitspraken denken? Eerst en vooral: er valt volgens mij wel zinnig te discussiëren over de relatieve aandacht die bepaalde feiten, drama's, rampen... in de media en van mensen krijgen. Wat dichter bij ons staat, wat gebeurt in Westerse landen, krijgt meer aandacht. Frank Deboosere - een mens met een hart - illustreerde dit hier duidelijk: Orkaan Katrina (2005; 1.800 doden) is bij iedereen bekend, orkaan Nargis (2008; 146.000 doden) heel wat minder. Wat meer spectaculair of zeldzamer of choquerender is - zoals de moorden in Noorwegen - kan ook meer aandacht krijgen dan andere meer alledaagse, maar soms nog ergere feiten. Daar valt wellicht niet zoveel aan te doen, dat heeft niet alleen te maken met hoe de media werken, maar vooral met hoe de mens in elkaar zit. Morrissey doet een beetje hetzelfde: hij geeft aan dat de aandacht voor het Noorse dram

Wij onderbreken whatever you are doing voor een heel belangrijk bericht. Er zijn heel veel goede mensen die goede dingen doen (vegetarisch eten, milieuvriendelijk leven, niet roken, weet ik veel wat) en die graag zouden hebben dat andere mensen daar ook aan mee zouden doen. Eerst en vooral (maar terzijde): daar is niets mis mee. Als je echt overtuigd bent van de waarde van iets, dan kan je bijna niet anders dan willen dat anderen meedoen. Laat ons ons daar niet over schamen. Maar waar ik het eigenlijk over wil hebben: wanneer je andere mensen wil meekrijgen, dan is wat in de titel van dit stukje staat gewoonweg e-norm be-lang-rijk. Enorm belangrijk dus. You are not your audience oftewel: jij bent niet het publiek dat jij wil bereiken. Je publiek is in vele gevallen heel waarschijnlijk in heel wat opzichten *anders* dan jij. Ik geef een voorbeeld, uit mijn eigen leefwereld. Heel vaak krijgen we via Facebook, mail en andere kanalen opmerkingen van overtuigde (en zeer goed menende) v

Ik heb al eens over Kristl Strubbe geschreven en ik schreef al over vleesvervangers . Vandaag over beide tesamen. Mevrouw Strubbe - zoals gezegd beschouw ik haar als een bondgenote, want ze is grotendeels vegetariër - schreef op 27/6 in haar 'Dagelijks Brood' column nogmaals over vlees of geen vlees ( zie hier , voor geabonneerden op DS online). Haar argumententie komt hierop neer dat ze het niet kon volhouden om steeds 'namaakvlees' in haar mond te stoppen, en ondertussen flexibeler is geworden en af en toe, wanneer ze bijvoorbeeld zin heeft in de tajine met kip in haar favoriete Marokkaanse restaurant, daar gewoon aan toegeeft. " En al ben ik dan geen echte vegetariër, dan is dat maar zo. Het lijkt me gezonder dan dat grote doen alsof. " Eerst en vooral: ik schreef in mijn vorige blog over " flexibel vegetariër zijn ". Dat was geen pleidooi aan vegetariërs om plots allemaal uitzonderingen te beginnen maken, maar wel een appèl om verdraagzamer

Ik wil iets zeggen waar vele rabiate vegetariërs en veganisten misschien het vliegend sch*#!t zullen aan hebben. Het gaat over flexibele vegetariërs. Ik schrijf bewust niet "flexitariërs", want deze laatste term heeft (jammer genoeg vind ik) de betekenis gekregen van "parttime vegetariër": iemand die pakweg 3 à 4 dagen per week veggie eet en andere dagen vlees. Nee, ik heb het over vegetariërs die af en toe uitzonderingen maken. Da's moeilijk om te zeggen, want vegetariërs die af en toe uitzonderingen maken, dat zijn eigenlijk geen vegetariërs. En daarover gaat het. Als ik vroeger dergelijke bijna-vegetariërs (laat ons ze zo even noemen) tegenkwam, dacht ik altijd: hoe flauw, hoe inconsequent, hoe hypocriet. Ondertussen ben ik - terwijl ik zelf nog steeds een min of meer uitzonderingsloze veganist ben, daar niet van - van mening veranderd. Ja, ik stoor me zelfs een beetje aan de ("echte") vegetariërs die er altijd als de kippen bij zijn om van die bi

Het rookverbod is gearriveerd, en de vergelijking tussen roken en vlees eten, of het reageren tegen beide, steekt nog es de kop op. Nota bene in een column van televisiemaker en columnist Patrick De Witte: "Tussen rokers en niet-rokers is het zoals tussen vleeseters en vegtariërs/veganisten. In het ene kamp zitten mensen die bereid zijn om gretig, ja gulzig in het leven te bijten - en bij uitbreiding in een malse entrecote - ook al weten ze dat daar op lange termijn een ernstig gezondheidsrisico aan verbonden is en dat de geïndustrialiseerde veeteelt voor het milieu doet wat een vers gedraaide hondendrol voor een parketvloer kan betekenen. In het andere kamp: mensen die menen dat ze moreel én fysiek superieur zijn, dat ze uiteindelijk Bru zullen pissen en rozenblaadjes zullen kaken en op hun honderste verjaardag gezond zullen blozen van pure dierenliefde en ecovriendelijkeheid, omdat ze hun leven lang een bal gehakt hebben gerefuseerd ten faveure van een klont tofu." Mo