Over Marius en vele varkens
Eind vorig jaar bracht dierenrechtenorganisatie Bite Back undercoverbeelden naar buiten over leven en dood in Vlaamse varkensbedrijven.
In Denemarken werd deze week Marius, een kerngezonde jonge giraf, gedood, gedissecteerd en vervolgens aan de leeuwen gevoerd.
Gemeenschappelijk aan beide situaties is de kwestie transparantie. Wat maken we zichtbaar, wat houden we verborgen? Verschillende partijen hebben daarbij verschillende wensen. Vele ouders van jonge kinderen willen wellicht dat hun kroost gespaard blijf van een dergelijke harde realiteit. Varkensboeren zien ongetwijfeld de binnenkant van hun stallen doorgaans liever niet op het tv-nieuws, wetende dat dat meestal geen fraaie beelden oplevert voor de kijker. De keuze van de Deense zoo was anders. Directeur Bengt Holst - wiens ontslagpetitie al werd ondertekend door 70.000 mensen - opteerde voor een “educatief” project. Een live dissectie voor de ogen van jong en oud.
In beide gevallen - de varkensbeelden en het ei zo na publiek ombrengen van Marius de giraf - was er sprake van grote verontwaardiging, zowel over wat er met de dieren gebeurt of gebeurde zelf, als over het feit dat dit alles zo publiek werd getoond.
Boeiend vond ik vooral de antwoorden van de partijen in het defensief - de varkens- en zoohouders. Die waren opvallend gelijklopend. Waar ik had verwacht - zeker bij de varkenshouders - dat men zou wijzen op de uitzonderlijkheid van de aanstootgevende feiten, werd net benadrukt dat dit de normaalste zaak van de wereld was. De spreekbuizen van de varkensboeren wezen erop dat wat getoond werd schering en inslag was, hoorde bij het leven in het varkensbedrijf, en niet te vermijden was. Hetzelfde voor de zoos: het laten inslapen van gezonde dieren gebeurt heel regelmatig, klonk het.
Opvallend, die openheid in beide gevallen. Misschien wilden de getroffen varkensboeren en de Deense zoo verduidelijken dat zij het niet slechter doen dan hun concullega’s. Misschien heeft het iets te maken met de door de social media en youtube immer transparanter wordende samenleving, die minder en minder verdoezeling duldt. Misschien probeert men door open kaart te spelen de schade te beperken, wetende dat de ware toedracht wellicht toch aan het licht komt?
Of misschien gaat men ervan uit dat alles went. Dat als we ophouden met het verbergen van de dingen die wij niet willen zien, we het allemaal wel gewoon zullen worden.
Dat Homo sapiens gewoon kan raken aan de meeste dingen des levens is terzelfder tijd een vloek en een zegen. Jammer genoeg worden we snel gewend aan alles wat nieuw en leuk en mooi is, zodat we immer op zoek gaan naar meer. Anderzijds vermindert de intensiteit van ons eigen leed, verdriet of gemis doordat we het gewoon worden.
Maar of het nu over mensen (inclusief boeren), giraffen of varkens gaat: wanneer het leed of onrecht van anderen betreft, kunnen we maar beter waakzaam zijn dat we daar zo weinig mogelijk aan wennen. Hoe zichtbaar het ook wordt.
PS: Als je verontwaardigd bent over wat er met Marius gebeurde: ga niet meer naar de zoo.
In Denemarken werd deze week Marius, een kerngezonde jonge giraf, gedood, gedissecteerd en vervolgens aan de leeuwen gevoerd.
Gemeenschappelijk aan beide situaties is de kwestie transparantie. Wat maken we zichtbaar, wat houden we verborgen? Verschillende partijen hebben daarbij verschillende wensen. Vele ouders van jonge kinderen willen wellicht dat hun kroost gespaard blijf van een dergelijke harde realiteit. Varkensboeren zien ongetwijfeld de binnenkant van hun stallen doorgaans liever niet op het tv-nieuws, wetende dat dat meestal geen fraaie beelden oplevert voor de kijker. De keuze van de Deense zoo was anders. Directeur Bengt Holst - wiens ontslagpetitie al werd ondertekend door 70.000 mensen - opteerde voor een “educatief” project. Een live dissectie voor de ogen van jong en oud.
In beide gevallen - de varkensbeelden en het ei zo na publiek ombrengen van Marius de giraf - was er sprake van grote verontwaardiging, zowel over wat er met de dieren gebeurt of gebeurde zelf, als over het feit dat dit alles zo publiek werd getoond.
Boeiend vond ik vooral de antwoorden van de partijen in het defensief - de varkens- en zoohouders. Die waren opvallend gelijklopend. Waar ik had verwacht - zeker bij de varkenshouders - dat men zou wijzen op de uitzonderlijkheid van de aanstootgevende feiten, werd net benadrukt dat dit de normaalste zaak van de wereld was. De spreekbuizen van de varkensboeren wezen erop dat wat getoond werd schering en inslag was, hoorde bij het leven in het varkensbedrijf, en niet te vermijden was. Hetzelfde voor de zoos: het laten inslapen van gezonde dieren gebeurt heel regelmatig, klonk het.
Opvallend, die openheid in beide gevallen. Misschien wilden de getroffen varkensboeren en de Deense zoo verduidelijken dat zij het niet slechter doen dan hun concullega’s. Misschien heeft het iets te maken met de door de social media en youtube immer transparanter wordende samenleving, die minder en minder verdoezeling duldt. Misschien probeert men door open kaart te spelen de schade te beperken, wetende dat de ware toedracht wellicht toch aan het licht komt?
Of misschien gaat men ervan uit dat alles went. Dat als we ophouden met het verbergen van de dingen die wij niet willen zien, we het allemaal wel gewoon zullen worden.
Dat Homo sapiens gewoon kan raken aan de meeste dingen des levens is terzelfder tijd een vloek en een zegen. Jammer genoeg worden we snel gewend aan alles wat nieuw en leuk en mooi is, zodat we immer op zoek gaan naar meer. Anderzijds vermindert de intensiteit van ons eigen leed, verdriet of gemis doordat we het gewoon worden.
Maar of het nu over mensen (inclusief boeren), giraffen of varkens gaat: wanneer het leed of onrecht van anderen betreft, kunnen we maar beter waakzaam zijn dat we daar zo weinig mogelijk aan wennen. Hoe zichtbaar het ook wordt.
PS: Als je verontwaardigd bent over wat er met Marius gebeurde: ga niet meer naar de zoo.
Reacties
Een reactie posten
anonieme reacties worden niet gepubliceerd