Mona: een lekker stuk?

Zeggen dat mensen vervreemd zijn van wat ze eten, is een open deur instampen. Voor geen enkel voedingsproduct gaat die vervreemding méér op dan voor vlees. We weten doorgaans niet waar onze biefstuk of kotelet vandaan komt, en we zien zelden het dier achter het vlees. Wanneer we vlees zien, zien we het dier niet. Wanneer we het levende dier zien, denken we niet aan vlees.
Toch kom je af en toe situaties tegen waar de link wél expliciet gemaakt wordt, en waar je niet alleen het levende dier ziet, maar ook informatie over het eten van dat dier. Hier een scene die ik tegenkwam op een kinderboerderij...

Dit varken, Mona, zat alleen in haar stal. Ze wou er duidelijk uit, maar ze genoot zichtbaar van de aandacht die ze van ons kreeg. Voor mij is ze geen ding, maar iemand. Iemand met behoeften en gevoelens. Maar naast haar hing een poster waarop uitgelegd werd welk deel van Mona we waarvoor gebruiken - niet alleen voor vlees, maar ook voor lijm, pillen en veel andere doeleinden. Het vreselijke woord dat we voor varkens en andere dieren gebruiken, is "nutsdier". Een nutsdier is niet echt een levend wezen, maar een object of een instrument, dat Homo sapiens gebruikt voor een bepaald doel.

Nochtans denk ik dat heel veel mensen zich in haar nabijheid zouden realiseren dat Mona in intelligentie of emoties niet moet onderdoen voor een hond of kat. Ze zouden - daar ben ik zeker van - iets herkennen wanneer ze in Mona's ogen zouden kijken. Ze zouden er een nieuwsgierig, vriendelijk wezen zien. Als ze zichzelf tenminste zouden toestaan om... te voelen.

PS: Wie dit alles afdoet als "emotie", vergeet wellicht dat de hoofdreden waarom we vlees eten - omdat we het lekker vinden - ook emotie is.