De Toekomst is Plantaardig

De beelden van onverdoofde slachtingen die dierenrechtenorganisatie GAIA het land instuurde zijn choquerend. Dat is het minste wat je ervan kan zeggen. Als we dieren willen doden voor voedsel, dan moeten we hen vanzelfsprekend een zo snel en pijnloos mogelijke dood bezorgen. Onverdoofd doden kan niet, punt. Maar hoe enorm belangrijk ook, uiteindelijk is het al dan niet verdoven eigenlijk… bijzaak. Het gaat niet om moslims of niet, of om verdoving of niet. Het gaat om het slachten zelf. In een slachthuis zal nooit iets moois gebeuren. Een slachthuis biedt alleen maar een logisch einde aan wat voor de rest doorgaans een kort en vreselijk leven was. Wereldwijd is zo’n einde jaarlijks het lot van zestig miljard dieren – een kleine twee duizend per seconde. Dat einde is wreed voor deze kippen, koeien, varkens en kalkoenen, maar niet minder wreed voor de mensen die het moeten bezorgen. Slachten is een job beneden ieders waardigheid, gelijk op welke manier het gebeurt. Wie vlees wil eten, d

Af en toe (bijvoorbeeld wanneer ik zoals vandaag dingen zoals dit tegenkom) ben ik het beu om als vegetariër de kalmte en beleefdheid zelve te zijn (want dat probeer ik). ’t Is ongetwijfeld niet eenvoudig voor de gewone “omnivoor” om te begrijpen hoe vele vegetariërs zich voelen. En ik heb het dan even over een welbepaalde (grote) groep vegetariërs, namelijk diegenen onder hen die geen vlees of vis eten omwille van de dieren. Ik wil even een poging te doen om uit te leggen hoe ik het aanvoel – en misschien nog anderen met mij. Er is iets vreemds aan de hand. Het zou niet mogen, maar ethiek – wat juist is en wat niet – blijkt uiteindelijk nog altijd voor een heel groot stuk een reflectie te zijn van de mening van de meerderheid. Het lijkt erop dat je, wanneer 98% van de mensen iets goedkeurt, als enkeling behorende tot de resterende 2% moeilijk kan zeggen dat het een soort misdaad is. Ik heb het over vlees eten natuurlijk. Als vegetariër heb ik op een bepaald moment in mijn leven ee