De beelden van onverdoofde slachtingen die dierenrechtenorganisatie GAIA het land instuurde zijn choquerend. Dat is het minste wat je ervan kan zeggen. Als we dieren willen doden voor voedsel, dan moeten we hen vanzelfsprekend een zo snel en pijnloos mogelijke dood bezorgen. Onverdoofd doden kan niet, punt. Maar hoe enorm belangrijk ook, uiteindelijk is het al dan niet verdoven eigenlijk… bijzaak. Het gaat niet om moslims of niet, of om verdoving of niet. Het gaat om het slachten zelf. In een slachthuis zal nooit iets moois gebeuren. Een slachthuis biedt alleen maar een logisch einde aan wat voor de rest doorgaans een kort en vreselijk leven was. Wereldwijd is zo’n einde jaarlijks het lot van zestig miljard dieren – een kleine twee duizend per seconde. Dat einde is wreed voor deze kippen, koeien, varkens en kalkoenen, maar niet minder wreed voor de mensen die het moeten bezorgen. Slachten is een job beneden ieders waardigheid, gelijk op welke manier het gebeurt. Wie vlees wil eten, d
Vegetarische mijmeringen van Tobias Leenaert