Voor de vissen
U weet 't of u weet 't niet, maar gisteren was het Wereld Oceaan Dag. Voor die gelegenheid werd in Rotterdam (in de zoo 'Blijdorp') een studiedag georganiseerd met interessante internationale sprekers. Een van de initiatiefnemers was onvolprezen onderwaterfotograaf Dos Winkel. Dos is de beste ambassadeur voor zee en vis die je je maar kan indenken, want hij is levenslang vegetariër en schetst als geen ander de schoonheid van de onderwaterwereld.
De dag was leerzaam en interessant, maar opnieuw viel me vooral de perverse kant van de 'ideologie van het conservationisme' op, als ik dat zo mag noemen: ik heb het over het in stand willen houden van soorten, om te zorgen dat ze er nog zullen zijn in de toekomst. Dat milieuorganisaties als WWF deze filosofie volgen is natuurlijk normaal, want het is waarom zij bestaan. Zij zijn geen dierenrechtenorganisaties, en het volgt dan ook dat het individuele dier jammer genoeg van weinig tel is. Jammer genoeg op zich, maar het wordt perverser wanneer ook commerciële belangen zich aanhanger verklaren van het conservationisme. Bedrijven, of de visvangst, of de overheid in het algemeen, moeten om economische redenen natuurlijk aan het in stand houden van soorten doen. Daar is eigenlijk niets nobels aan. Wat deze filosofie eigenlijk inhoudt (vanuit een standpunt van dierenrechten) is: vermoord dieren langzaam, zodat je ze kan blijven vermoorden in de toekomst. Ik verscherp het een beetje to make a point.
Een spreker van Greenpeace zei: beeld je in dat Unilever de Noordzee zou beheren: ze zouden dat veel beter doen dan hoe het nu gedaan wordt, want ze willen blijven kunnen vissen. Daar komt het eigenlijk op neer: dat we de zeeen zouden beheren om ervoor te zorgen dat ze ons vis blijft schenken. Vanuit een vegetarisch standpunt: vrij degoutant, sorry.
Deze filosofie van het bewaren van soorten is natuurlijk bij uitstek speciesistisch. Over menselijke groepen praat je zo niet. Jazeker, we willen ook niet dat de Aboriginalcultuur en -groep verdwijnt (om maar iets te zeggen) maar we gaan er ook van uit dat ook één individuele Aboriginal ook iets waard is. Bij vissen doen we dat niet. Ze zijn enkel waardevol als groep. En als één enkele vis op zich waardevol is, dan is het om zijn economische waarde, of omdat hij een van de laatsten is die overblijft - dan pas wordt hij interessant.
De tegenstelling tussen het veggie/dierechtenstandpunt kwam toch wel even fijntjes aan bod: na een lezing van Dos Winkel en vervolgens een door Alex Cornelissen van Sea Shepherd (beide veggies, en dus beide met respect voor de vis als individueel wezen) was het de beurt aan iemand van MSC (het label Marine Stewarship Council), dat aangeeft wanneer je een vis mag eten zonder negatieve ecologische impact. Die man horen spreken over vis als 'resource' na de prachtige foto's door Dos van vis als levend wezen... dat was nogal contrasterend. Leuk dat vlak na deze lezing werd aangekondigd dat, vislabels ten spijt, de lunch helemaal vegetarisch zou zijn (jammer genoeg geen vegan opties en wel, zoals in Nederland blijkbaar gebruikelijk, melk als enige drank!).
Soit, ik begrijp wel dat deze mix van opvattingen wel ok is, en dat de meeste mensen hun interesse voor de zee, als ze de economische motivatie overstijgt, nog steeds niet verder reikt dan het in stand houden van de visbestanden, gewoon voor de biodiverseit. En zo'n mensen komen dan toch ook even in aanraking met iemand als Dos, die zijn vegetarisme niet onder stoelen of banken steekt en met zijn foto's toont hoe mooi die dieren, elk afzonderlijk, wel zijn. Of met het veganisme van de mensen van Sea Shepherd. Maar toch markant dat nauwelijks iemand het heeft over minder vis eten als deel van de oplossingen van de visproblematiek. Blijf evenveel vis eten, zorg alleen dat je de juiste vis eet. Dat is de boodschap.
Er was nog een interessante lezing over het feit dat vissen pijn voelen. Veel mensen zeggen natuurlijk 'Duh!' maar jammer genoeg is het nog steeds iets dat vele anderen bewezen willen zien (want het is o zo veel makkelijker om het tegengestelde te geloven). En tenslotte was er ook nog een lezing over omega-3-vetzuren, waarbij we uit de titel konden afleiden dat de spreker ook iets zou zeggen over het winnen van deze vetzuren uit plantaardige bronnen (algen). Dat laatste was ie vergeten, dus hij werd op het matje geroepen door Dos Winkel, die hem vroeg het toch nog even te zeggen. En jawel, het kan, en het lijkt een interessante piste. Dos zelf zal binnenkort aan eurocommisaris voor visserij Borg voorstellen om een deel van de visserijsubsidies te besteden aan onderzoek naar en cultivatie van algen. DAT is pas een oplossing. De rest is - I'm very sorry - dikke kwatsch.
De dag was leerzaam en interessant, maar opnieuw viel me vooral de perverse kant van de 'ideologie van het conservationisme' op, als ik dat zo mag noemen: ik heb het over het in stand willen houden van soorten, om te zorgen dat ze er nog zullen zijn in de toekomst. Dat milieuorganisaties als WWF deze filosofie volgen is natuurlijk normaal, want het is waarom zij bestaan. Zij zijn geen dierenrechtenorganisaties, en het volgt dan ook dat het individuele dier jammer genoeg van weinig tel is. Jammer genoeg op zich, maar het wordt perverser wanneer ook commerciële belangen zich aanhanger verklaren van het conservationisme. Bedrijven, of de visvangst, of de overheid in het algemeen, moeten om economische redenen natuurlijk aan het in stand houden van soorten doen. Daar is eigenlijk niets nobels aan. Wat deze filosofie eigenlijk inhoudt (vanuit een standpunt van dierenrechten) is: vermoord dieren langzaam, zodat je ze kan blijven vermoorden in de toekomst. Ik verscherp het een beetje to make a point.
Een spreker van Greenpeace zei: beeld je in dat Unilever de Noordzee zou beheren: ze zouden dat veel beter doen dan hoe het nu gedaan wordt, want ze willen blijven kunnen vissen. Daar komt het eigenlijk op neer: dat we de zeeen zouden beheren om ervoor te zorgen dat ze ons vis blijft schenken. Vanuit een vegetarisch standpunt: vrij degoutant, sorry.
Deze filosofie van het bewaren van soorten is natuurlijk bij uitstek speciesistisch. Over menselijke groepen praat je zo niet. Jazeker, we willen ook niet dat de Aboriginalcultuur en -groep verdwijnt (om maar iets te zeggen) maar we gaan er ook van uit dat ook één individuele Aboriginal ook iets waard is. Bij vissen doen we dat niet. Ze zijn enkel waardevol als groep. En als één enkele vis op zich waardevol is, dan is het om zijn economische waarde, of omdat hij een van de laatsten is die overblijft - dan pas wordt hij interessant.
De tegenstelling tussen het veggie/dierechtenstandpunt kwam toch wel even fijntjes aan bod: na een lezing van Dos Winkel en vervolgens een door Alex Cornelissen van Sea Shepherd (beide veggies, en dus beide met respect voor de vis als individueel wezen) was het de beurt aan iemand van MSC (het label Marine Stewarship Council), dat aangeeft wanneer je een vis mag eten zonder negatieve ecologische impact. Die man horen spreken over vis als 'resource' na de prachtige foto's door Dos van vis als levend wezen... dat was nogal contrasterend. Leuk dat vlak na deze lezing werd aangekondigd dat, vislabels ten spijt, de lunch helemaal vegetarisch zou zijn (jammer genoeg geen vegan opties en wel, zoals in Nederland blijkbaar gebruikelijk, melk als enige drank!).
Soit, ik begrijp wel dat deze mix van opvattingen wel ok is, en dat de meeste mensen hun interesse voor de zee, als ze de economische motivatie overstijgt, nog steeds niet verder reikt dan het in stand houden van de visbestanden, gewoon voor de biodiverseit. En zo'n mensen komen dan toch ook even in aanraking met iemand als Dos, die zijn vegetarisme niet onder stoelen of banken steekt en met zijn foto's toont hoe mooi die dieren, elk afzonderlijk, wel zijn. Of met het veganisme van de mensen van Sea Shepherd. Maar toch markant dat nauwelijks iemand het heeft over minder vis eten als deel van de oplossingen van de visproblematiek. Blijf evenveel vis eten, zorg alleen dat je de juiste vis eet. Dat is de boodschap.
Er was nog een interessante lezing over het feit dat vissen pijn voelen. Veel mensen zeggen natuurlijk 'Duh!' maar jammer genoeg is het nog steeds iets dat vele anderen bewezen willen zien (want het is o zo veel makkelijker om het tegengestelde te geloven). En tenslotte was er ook nog een lezing over omega-3-vetzuren, waarbij we uit de titel konden afleiden dat de spreker ook iets zou zeggen over het winnen van deze vetzuren uit plantaardige bronnen (algen). Dat laatste was ie vergeten, dus hij werd op het matje geroepen door Dos Winkel, die hem vroeg het toch nog even te zeggen. En jawel, het kan, en het lijkt een interessante piste. Dos zelf zal binnenkort aan eurocommisaris voor visserij Borg voorstellen om een deel van de visserijsubsidies te besteden aan onderzoek naar en cultivatie van algen. DAT is pas een oplossing. De rest is - I'm very sorry - dikke kwatsch.
Reacties
Een reactie posten
anonieme reacties worden niet gepubliceerd